Part 3 of our journey

Goedemiddag lieve mensjes, we zijn inmiddels alweer bij blog 3 aangekomen en zoals belooft hebben jullie minder lang op deze blog hoeven wachten. Ik hoop dat jullie er weer van kunnen genieten, net zoals wij hier doen. 

Veel leesplezier!

Dag 10 - 18 september

Nadat we eigenlijk gister naar de rijstvelden van Tegallalang zouden gaan, was vandaag toch echt de dag. Hiervoor stonden we al vroeg op, en om kwart voor 8 zaten we op de scooter. Normaal gesproken gaat het daar om 8 uur open en moet je dus vanaf dan entree betalen, echter toen wij er iets over 8 aankwamen stond er nog niemand die om geld vroeg en dus hadden we gratis entree, altijd fijn. 

Hier hadden wij allebei wel naar uitgekeken, rijstvelden hadden we wel al gezien, maar hier is het net iets anders. Het is echt prachtig om te zien, en een opkomend zonnetje maakt het plaatje extra mooi. 

De Indonesiërs weten zelf ook wel hoe mooi dit is en daarom hebben ze allerlei schommels en verschillende plekken waar je een mooie foto kan maken neergezet, tegen betaling natuurlijk. Maar omdat het dus nog vrij vroeg was, konden wij toch een paar leuke foto’s maken met op de achtergrond de rijstvelden zonder ervoor te hebben betaald. 

Naast deze prachtige rijstvelden hadden we nog een tempel op de planning staan. De Tirta Empul Temple. Dit is een tempel waar mensen zich komen reinigen met heilig water. Je benen moeten ook bedekt zijn om er binnen te kunnen komen, een ‘sarong’ gebruiken ze hiervoor, een doek wat je als soort jurk gebruikt. Lynn had er al een gekocht op de markt in Ubud, Ryan kreeg er gratis een van de mensen daar. Hij heeft er van genoten om in een soort jurk rond te lopen, maar waarschijnlijk genoot Lynn nog net wat meer. 

Daarnaast wordt er ook gebeden en zijn er kraampjes waar je spulletjes en prulletjes kan kopen. Gelukkig hebben we dat laatste niet gedaan, maar we hebben wel even onszelf ‘gereinigd’. 

Na het reinigen begon de maag toch wel te knorren, logisch als je ontbijt extra vroeg was en dus aten we wat lunch voordat we de rest van de middag aan een bedje voor het zwembad childe. Voor ons avondeten kozen we wederom voor een restaurant waar we gister al hadden gegeten. Gister aten we daar allebei de Yellow Chicken Curry en die beviel ons allebei zo erg, dat we die graag nogmaals wilde hebben. Lynn was voordat we naar Indonesië ietwat sceptisch over het eten hier; “al dat rijst” en “daar hou ik helemaal niet van”. Maar na deze Curry gister is Lynn helemaal om en heeft ze de Indonesische keuken zo omarmd dat ze het graag nogmaals wilde eten. 

Echter bij aankomst kregen we een andere menu kaart dan gister waar vandaag eigenlijk vooral Afrikaanse gerechten op stonden, maar niet de Yellow chicken curry. De tranen stonden al bijna in onze ogen, maar na enig navraag konden we dat ook gewoon bestellen. Dus wij nogmaals genoten van die heerlijke curry, waarna we weer terugkeerde richting het huisje. Hierna alvast een beetje ingepakt, want de dag erna gaan we naar Nusa Penida, een eiland zuidoosten van Bali!

Dag 11 - 19 september

Na een lekker ontbijtje gingen we met de taxi richting Kusamba. Een ritje van ongeveer een uur, van waar we naar Nusa Penida zouden varen. Je kan vanaf een hoop havenstadjes richting Nusa Penida gaan, waarin Kusamba nog een beetje onontdekt is en vooral voor locals. Dit bleek ook, op de boot zaten 2 andere toeristen en voor de rest locals. Het scheelt trouwens dat we een behulpzame taxichauffeur hadden, want anders werden we afgezet in the middle of nowhere. We werden door de taxichauffeur nog net niet op de boot gedropt, ideaal. Die taxichauffeur bleek trouwens volgens hem een risico te nemen door ons in z’n wagen te nemen. Dit komt namelijk doordat wij onze taxi’s boeken door de app Grab, dit is een app vergelijkbaar met Uber in Nederland, waar je heel simpel een taxi mee kan regelen. Alleen in Ubud, waar we dus waren, is er een soort ‘oorlog’ gaande tussen de taxichauffeurs van Grab en de lokale. We lazen ergens dat de lokale ook een bepaald deel van hun inkomen afstaan ter verbetering van de wegen rondom Ubud. Toen we dit overigens vroegen aan de taxichauffeur wist hij hier niks van, maar hij was natuurlijk van Grab, dus misschien ook niet helemaal objectief. Wel zei hij dat het voor lokale taxichauffeurs veel moeilijker is klanten te krijgen omdat de lokale dus gewoon langs de straat zitten met een bordje waarop staat ‘Taxi’. Op zich best logisch allemaal, maar wij namen toch lekker Grab, omdat het zo makkelijk is. Dat deze taxichauffeur het overigens niet erg vond om een risico te nemen bleek overigens later, tijdens de rit. Hierin kwamen wij langs een wegversperring van de politie, die mensen/auto’s wilde controleren. Toen wij langsreden wees een politieagent ook netjes van jullie mogen hier even plaatsnemen. Maar deze taxichauffeur had daar maling aan; deed alsof hij ging door een beetje naar links te sturen waarna hij vervolgens weer naar rechts stuurde en keihard op het gas ging weg van de politie. Lynn en ik zaten op de achterbank zo van; in welke slechte politie achtervolgingsfilm zijn wij nou weer terechtgekomen? Het feit dat de taxichauffeur ook meermaals achterom keek of er niet iemand achter ons aankwam gaf ons geen beter gevoel. Nadat we een tijdje doorgereden hadden, waren we toch wel nieuwsgierig waarom hij dit deed. Het bleek dus dat zijn vader een of andere hoge politiechef is, en dat iedereen zijn vader kent. Dus als hij problemen heeft met de politie, belt die zijn vader en zijn de problemen nog sneller verdwenen dan dat Lynn zegt “dit wil je toch” als ze weer eens een hippe tent ziet. Hij zei ook dat sommige politieagenten op Bali een beetje corrupt zijn, dat bij veel van die controles, zeker als er toeristen langskomen, ze geld willen hebben. Misschien dat wij, mochten we nog zoiets meemaken, ook maar gewoon weg moeten rijden?

Wat verder nog heel fijn was, was dat we om 10:59 aankwamen en dus nog op de boot konden die om 11:00 zou vertrekken. Het kostte ons welgeteld 6€ om de boot op te komen en richting Nusa Penida te kunnen, wat echt goedkoop is.

Na een prima boottocht te hebben gehad; de zee was hartstikke rustig; kwamen we aan op Nusa Penida. Het ritje met de boot duurde 25 min, en dus waren we ongeveer om 11:30 op het eiland. Ons nieuwe huisje was 20 min lopen en dus besloten we geen taxi te nemen. Het is dan wel jammer dat je tijdens het lopen met je backpack; wat op zich al best zwaar is in 35 graden; je dan ongeveer 27 mensen die vragen of je een taxi wilt moet afwijzen. Ze stoppen op de weg gewoon naast je en zijn dus bereidt om het verkeer op te houden. Best bizar eigenlijk. Maar goed, wij gingen door met ons goede gedrag richting het huisje. Daarna was het even acclimatiseren en bijkomen. Hierna hebben we bij ons verblijf een scooter gehuurd en zijn we richting Crystal Bay gereden. Een leuk strandje waar we de rest van de middag hebben kunnen liggen. 

Hierna was het tijd voor het avondeten en daarna gingen we vrij snel richting ons huisje. Je denkt dat er dan in het huisje vrij weinig meer gaat gebeuren, maar dat was  helaas niet waar. Nadat wij netjes onze tanden hadden gepoetst (ja moeders, dat doen wij hier ook heel netjes) en klaar waren om te slapen, kwamen wij erachter dat we voor een boerderij slapen. Nu denk je, die slapen toch ook vast wel in de nacht? Niks van waar. We zijn erachter gekomen dat er waarschijnlijk 2 hanen zijn die elkaar graag laten horen wie het beste kan “kukelekuën”. Dit ging tot groot vermaak (of ergernis?) van ons bijna de hele nacht door. De oortjes die we hadden voor in het vliegtuig konden helaas ook vrij weinig aan het geluid veranderen. Dit wijst er toch wel op dat die 2 hanen inmiddels op een aardig niveau zitten. Misschien dat ze inmiddels wel een groter podium verdienen. Helaas stond niet in de recensies van dit huisje vermeldt dat we voor een boerderij slapen. Maar hey, misschien was het eenmalig. Laten we het hopen, want het ergste van allemaal is dat we hier nog 2 nachten moeten. 

Dag 12 - 20 september

Na een ietwat mindere nachtrust te hebben gehad begon de dag met een ontbijtje. Het is toch wel fijn ontbijt bij je verblijf te hebben, want dan is het eerste wat je kan doen eten, i.p.v. opzoek gaan naar een leuke tent. 

Na het eten zijn we op de scooter gestapt richting Kelingking beach. Hier heb je een prachtige viewpoint dat lijkt op het hoofd van een T-rex. Dit was ongeveer 50 min op de scooter en dit betekende dat we van het noorden richting het zuiden van Nusa Penida moesten gaan. We hadden vooraf al gelezen dat een hoop wegen op dit eiland echt heel erg slecht waren, maar daar hadden we tot nu toe weinig van gemerkt. Onderweg richting Kelingking beach ging alles dan ook goed, maar op het eind kregen wij toch ook te maken met verschrikkelijk wegdek. Om er een voorstelling bij te maken: het leek eerder op stenen met asfalt dan asfalt met een paar stenen. Overal gaten en dus reden we ongeveer 15km/u over dit wegdek. Gelukkig reden we best snel alweer op asfalt en dat voelt dan erg fijn. Daarna kwamen we aan bij Kelingking beach en het is net zo mooi als overal gezegd wordt. Prachtig uitzicht met water zo blauw als de lucht. 

Maar er was toch ook strand hoor ik jullie denken? Ja, die was er inderdaad. Hiervoor moest je alleen een hele flinke daling maken eer je er was. Wij wilden toch graag naar dit strand en dus namen we deze uitdaging aan. 

Het duurde ons ongeveer een 40 minuten om beneden te komen en dit vonden wij echt best wel snel gezien de daling die we net hadden gedaan. Gelukkig was het het wel 100% waard. Dit was het mooiste strand wat we tot nu toe hebben gezien. Het zand was heerlijk, zoals net gezegd het water super blauw, en er hing een rustig sfeertje. Waarschijnlijk ook omdat 80% de afdaling niet maakte. Van dit strand hebben we dan ook wel even van genoten. 

Maar ja, rond de lunch begint je maag wel weer te knorren, en no way dat daar beneden een eettentje zit natuurlijk. Dus moesten we toch echt weer omhoog. Dit was echt een flinke klim, en ohja, we deden het allebei op onze teenslippers. Één van Ryan’s teenslippers zag zijn leven aan hem voorbij flitsen toen die viel terwijl Ryan zich ijverig een weg naar boven aan het werken was. Het scheelde dat die flits maar 1 seconde duurde en dat die maximaal 5 meter was gevallen, waarbij een behulpzame medeklimmer de slipper weer herenigde met Ryan’s voet. We vonden het klimmen allebei makkelijker dan het dalen, vooral omdat je heel veel met je handen kon doen en je daaraan omhoog trekken. Bij dalen moet je toch als eerst je voet ergens zetten en duurt dat soms wat langer. Het klimmen duurde ongeveer 25 min en dus waren we sneller dan het dalen. Hierna waren we onze energielevels best wel laag en dus gingen we snel wat eten. 

Na de lunch hadden we nog 3 dingen op de planning staan, 2 viewpoints en 1 strand. Gelukkig zaten deze 3 allemaal dicht bij elkaar en dus stapten we na de lunch snel weer op de scooter. Waar we dachten dat de eerste keer op dat slechte wegdek rijden niet zo leuk was, was de weg hiernaartoe nog veel erger. Het wegdek was ongeveer even slecht, maar we moesten veel langer over dit slechte wegdek rijden. Vraagt toch aardig wat controle over de scooter van je. Het hielp daarnaast ook niet dat auto’s ook massaal naar dit soort dingen willen; en dus ook terug; waardoor auto’s langs elkaar moeten op een wegdek wat ongeveer breed genoeg is voor 1,5 auto. Dit leverde wat hachelijke momenten op. Eenmaal aangekomen wilden we eigenlijk heel snel naar het strand omdat we het allebei erg warm hadden. Alleen, konden wij het strand helemaal niet vinden. De viewpoints liepen we zo voorbij, maar waar google maps aangaf dat er een strand was, was die er helemaal niet. We stonden aan het eind van het eiland nog op een enorme klif. En er was niet zoiets als een daling zoals bij Kelingking Beach. Dus wij navragen, en die man wees ergens heen. Dus wij daarnaartoe, maar niks. Helemaal niks. Bleek dus dat er helemaal geen strand was. We hadden dus heel de weg voor niks gereden, naja 2 viewpoints, maar wij wilden strand! 

En dus een beetje verslagen gingen we maar terug op de scooter richting ons verblijf. Nogmaals over de heerlijke wegen die Nusa Penida te bieden te heeft. Na een uur kwamen we eindelijk aan, en waren we allebei wel een beetje gesloopt. We hadden vandaag ongeveer 3 uur scooter gereden, 1 uur dalen/klimmen, en maar meer dan een uur aan het strand. Even tijd om te chillen dus. In de avond hebben we nog wel lekker gegeten bij een tentje dat uitkijkt op het water. 

Dag 13 - 21 september

Deze dag is onze laatste dag op Nusa Penida, morgenochtend vertrekken we met de boot naar Nusa Lembongan. Vandaag stond een trip naar een waterval op het programma, de Peguyangan waterval. Daarbij zat nog een viewpoint wat ons wel de moeite waard leek. Nadat we afgelopen nacht wat beter hebben kunnen slapen; de hanen waren vast moe van de hele nacht ervoor gekukeleküd te hebben; begon de dag uiteraard met een ontbijtje. Vannacht konden we al slapen tot 6:15, toen vonden de hanen het wel tijd om weer van zich te laten horen. Om bij de waterval en het viewpoint te komen, moesten we weer een daling maken. Helemaal beneden was hier zelfs een klein tempeltje, en dus hadden we weer een sarong nodig. Op internet hadden we gelezen dat je die voor 30 cent kon lenen daar, alleen wilde meneer er een euro voor. Je probeert er nog een beetje tegenin te gaan, maar tegen beter weten. En ja, zoveel is een euro ook niet. Maar we hebben tot nu toe allebei wel gemerkt dat de mensen van toeristen graag wat extra’s willen, met allerlei verschillende dingen. Maar goed, daarna begon de afdaling, het was een daling van 700 treden, niet zo een als gister, maar toch ook geen makkelijke afdaling.

Na de 700 treden afgedaald te hebben waren we beneden, in eerste instantie zagen we niet echt iets bijzonders, alleen het kleine tempeltje. We hadden gelezen dat je ergens daar beneden ook kon zwemmen, alleen bij het enige wat wij zagen leek het er niet echt op dat je kon zwemmen. Ryan ging toch maar het water in, want hij wilde wel een frisse duik, maar toen las Lynn een bord dat je niet in dat water mocht. Tegen de tijd dat Lynn dat zei stond er ook al iemand vanaf de tempel ons boos aan te kijken en dus ging Ryan er maar snel uit. De meneer van de tempel gaf wel aan dat we verder moesten lopen voor het deel waar we konden zwemmen. Eenmaal hier aangekomen zag het er erg mooi uit, we zaten heel dicht op het water en hadden een prachtig uitzicht op de oceaan. Alsof we in een soort grot zaten met uitzicht op de oceaan. We hadden ook geluk dat het echt hartstikke rustig was. Net voordat wij aankwamen zat er nog 1 koppel, maar die ging al vrij snel weg. 

Na even genoten te hebben van dit leuke plekje was het weer tijd om naar boven te klimmen. Het bleek dat wij op tijd waren, want we kwamen een hoop mensen tegen die wilde dalen. Na deze klim gingen we terug richting ons verblijf, en daar in de buurt eerst even lunchen. De rest van de middag rustig aan gedaan. In de avond echt heerlijk gegeten bij een restaurantje vlakbij de haven. Lynn is inmiddels zo op de curry’s dat ze hem overal uit wilt proberen, hier dus ook. Ze zei wel dat de eerste nog steeds niet overtroffen is, I’ll keep you posted on that. Ryan nam de Chicken Teriyaki en die was echt heerlijk. Extra genieten was dan ook dat ons eten bij elkaar €5,00 kostte! Het was dus top, een goede afsluiter van onze leuke tijd op Nusa Penida. Morgen is het tijd om naar het naastgelegen eiland te gaan, Nusa Lembongan!

Tot snel!

Lynn & Ryan